Reaktor jest wyposażony w pasywne systemy chłodzenia. Ciepło powyłączeniowe jest usuwane poprzez naturalną cyrkulację, awaryjny system chłodzenia rdzenia (ECCS) oraz grawitacyjny system zbiorników (GDWP)(Duży zbiornik z wodą borową znajduje się na górze budynku bezpieczeństwa). Daje to możliwość działania nawet przez 120 dni bez operatora – to 4 miesiące bez kogokolwiek z obsługi. Ponadto reaktor jest projektowany do pracy przez 100 lat, co czyni go unikalnym projektem na skalę światową.
Plan zakłada budowę pierwszego prototypowego bloku o mocy 300 MWe przed rokiem 2016, a następnie szybką rozbudowę całej floty reaktorów torowych. Planuje się wzrost udziału energii z toru do poziomu 30% całkowitego zapotrzebowania Indii przed rokiem 2050.
Ważnym powodem prac nad tym reaktorem jest duży import paliw kopalnych oraz technologii przez Indie, a także troska o środowisko.
AHWR (Advanced Heavy Water Reactor) to dobrze znana technologia reaktorów wykorzystujących ciężką wodę do moderowania neutronów. Reaktory ciężkowodne są używane ze względu na brak konieczności wzbogacania uranu. W Indiach postanowiono rozwinąć ten projekt, dzięki umieszczeniu w paliwie oprócz tlenku uranu, także tlenek plutonu i toru (transmutacja toru do uranu 233 jest bardzo efektywna). Poza paliwem i kampanią paliwową nowy indyjski reaktor jest wzorowany na technologii reaktorów na wodę ciężką.
Przekrój budynku elektrowni. (Źródło: http://www.itheo.org/)
Źródło: EKOATOM