Niemiecki fizyk teoretyk, filozof nauki, uważany za współtwórcę mechaniki kwantowej. W 1939 r. otrzymał Nagrodę Nobla z fizyki za stworzenie mechaniki kwantowej. W 1920 r. wstąpił na Uniwersytet w Monachium, w 1923 r. obronił doktorat. W latach 1922-23 przebywał na stypendiach w Getyndze u M. Borna, J. Francka i D. Gilberta. Od roku 1924 do 1926 współpracował z Nielsem Bohrem w Kopenhadze. W Danii opracował wiosną 1925 r. pierwszą formę mechaniki kwantowej nazywaną mechaniką macierzową. Teoria ta podaje ogólne zasady opisu wszystkich zjawisk mikroświata i jak dotąd jest całkowicie zgodna z doświadczeniem. Jej założenia są zgodne z mechaniką falową, co potwierdził w 1926 r. Erwin Schrödinger. W 1927 r. sformułował zasadę nieoznaczoności, według której dla cząstek o rozmiarach atomu lub mniejszych, im dokładniej mierzymy położenie cząstki, tym mniej dokładnie znamy jej pęd – i vice versa. W tym też roku został profesorem fizyki teoretycznej w Lipsku. Pod koniec lat 30. wyjechał wykładać do USA, Japonii i Indii. Od 1941 r. brał udział w pracach nad budową bomby atomowej dla III Rzeszy. Po wojnie, już w obozie jenieckim w Anglii, twierdził, że robił to, by jak najbardziej spowolnić prace. Mimo to skazano go na pięć lat więzienia, jednak wolność odzyskał już po dwóch. Wyjechał do Szwajcarii, gdzie pracował z L. Paulingiem. W 1946 r. wrócił do Niemiec, by zreorganizować Instytut Fizyki w Getyndze (od 1948 r. Instytut Fizyki im. Maxa Plancka). Jednak już w 1955 r. przeniósł Instytut do Monachium (jako Instytut Fizyki i Astrofizyki Maxa Plancka). Pod koniec lat 50. zajmował się fizyką plazmy i procesami termojądrowymi. Prywatnie był znakomitym pianistą i miłośnikiem muzyki klasycznej.