Rosyjski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki za odkrycie słabego świecenia towarzyszącego przelotowi elektronów przez dielektryki. Czerenkow pochodził z rodziny chłopskiej. W 1928 roku ukończył wydział matematyczno-fizyczny Uniwersytetu w Woroneżu. Dwa lata później rozpoczął pracę w Instytucie Fizyki radzieckiej Akademii Nauk, gdzie obronił doktorat w 1940 roku. Od 1951 roku był profesorem Instytutu Inżynieryjno-Fizycznego w Moskwie oraz członkiem radzieckiej Akademii Nauk, gdzie w 1959 roku objął stanowisko kierownika laboratorium procesów. W 1934 roku, podczas pracy w laboratorium Siergieja Wawiłowa, dostrzegł emisję niebieskiego światła z butelki wody poddawanej radioaktywnemu bombardowaniu. Zaplanował eksperyment, w którym wykorzystał urządzenie składające się z cylindrycznego cienkościennego szklanego naczynia (wypełnionego cieczą), stożkowego lustra oraz kamery fotograficznej. Następnie przez układ przepuścił równoległą wiązkę promieniowania γ (gamma) pochodzącą z próbki radu umieszczonej za trzymilimetrową przesłoną ołowianą z niewielkim otworem. Pojedyncze doświadczenie trwało 72 godz. W wyniku eksperymentu zaobserwował świecenie w zakresie widzialnym, ultrafioletu i podczerwieni. Zjawisko to (nazywane promieniowaniem Czerenkowa) jest promieniowaniem elektromagnetycznym emitowanym podczas poruszania się w ośrodku materialnym naładowanych cząstek relatywistycznych, czyli poruszających się z prędkością porównywalną do prędkości światła. Zjawiska takie obserwuje się w reakcjach jądrowych.