Duński fizyk, laureat Nagrody Nobla z fizyki w 1922 r. za udział w zrozumieniu struktury atomu i mechaniki kwantowej. Jego ojciec był profesorem fizjologii na Uniwersytecie Kopenhaskim, dzięki czemu od dzieciństwa Niels dorastał w naukowej atmosferze. W 1908 r., jeszcze jako student, wygrał konkurs Akademii Nauk w Kopenhadze. Przeprowadzone wówczas w laboratorium ojca badania nad napięciem powierzchniowym ukierunkowały jego dalszą drogę naukową. W 1909 r. ukończył studia fizyczne na Uniwersytecie Kopenhaskim, gdzie dwa lata później obronił doktorat. W tym też roku wyjechał na zagraniczne stypendia do Wielkiej Brytanii; najpierw do laboratorium Josepha J. Thomsona w Cambridge, a następnie Ernesta Rutherforda w Manchesterze, gdzie badał zjawisko promieniotwórczości. W 1913 r. opublikował pracę na temat absorpcji promieniowania alfa. Założył w niej, że dalsze orbity zawierają więcej elektronów niż orbity bliższe, co tłumaczy chemiczne własności pierwiastków oraz że elektron może przemieszczać się pomiędzy poszczególnymi orbitami dzięki emisji lub pochłanianiu fotonów. Obserwacje te stały się podstawą mechaniki kwantowej. Bohr był zwolennikiem dualizmu korpuskularno-falowego (cecha obiektów kwantowych polegająca na przejawianiu, w zależności od sytuacji, właściwości falowych lub cząsteczkowych), a zasada nieoznaczoności została sformułowana przez Heisenberga, gdy ten ostatni pracował jako asystent Bohra w Kopenhadze. Opracował koncepcję jądra atomowego jako kropli ciężkiej i nieściśliwej cieczy, co stało się podstawą do opracowania modelu jądra atomowego. W 1939 r. podał wraz z Johnem Wheelerem teorię rozpadu jądra atomowego. Od 1913 r. wykładał fizykę na Uniwersytecie Kopenhaskim, by po roku przenieść się na Uniwersytet Victorii w Manchesterze, gdzie wykładał przez dwa lata. W 1916 r. został profesorem fizyki teoretycznej w Kopenhadze, a w 1920 r. – kierownikiem założonego przez siebie Instytutu Fizyki Teoretycznej, który był jednym z najważniejszych centrów rozwoju fizyki atomu w ówczesnej Europie. W 1943 r., aby uniknąć aresztowania przez gestapo, uciekł z okupowanej Danii do Szwecji, a następnie przez Londyn do USA. Był członkiem projektu Manhattan, ale miał moralne wątpliwości co do budowy bomby atomowej, dlatego nie uczestniczył w pracach bardzo aktywnie. Po powrocie do Kopenhagi był zwolennikiem pokojowego wykorzystania energii atomowej.