Urodził się w 1907 r. we Lwowie. W 1930 r. ukończył fizykę na UJ. W pierwszych latach pracy zajmował się badaniami ciekłych kryształów, co przyniosło mu światowy rozgłos, a określenie „współczynniki Mięsowicza”, dotyczące anizotropii lepkości ciekłych kryształów, weszło do literatury fizycznej. W 1936 r. wyjechał na roczny staż do Laboratorium Fizyki Uniwersytetu w Utrechcie, gdzie zainteresował się fizyką jądrową. Po powrocie do Krakowa kontynuował prace z licznikami Geigera-Müllera. Zbudowana wówczas w Katedrze Fizyki Akademii Górniczej aparatura miała służyć do badań promieniowania kosmicznego. Został włączony w 1937 r. w wojskową próbę bicia rekordu lotu balonowego do stratosfery. Prof. Mieczysław Wolfke zasugerował, aby przy okazji lotu zbadać promieniowanie kosmiczne na dużych wysokościach (niestety, napełniany wodorem balon spłonął). W czasie wojny Mięsowicz wykładał fizykę na tajnym UJ. Od 1956 r. profesor Akademii Górniczej, od 1959 r. członek, a w latach 1969-77 wiceprezes PAN. W latach 1972-80 był posłem. W 1987 r. został doktorem honoris causa UW. Zmarł w 1992 r. Rok później powstało w Krakowie Środowiskowe Międzyresortowe Centrum Fizyki Wysokich Energii im. prof. Mięsowicza.