Francuski fizyk urodzony w 1900 r. w Paryżu. W 1925 r. rozpoczął pracę jako asystent Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym. Rok później poślubił jej córkę, Irenę. Małżonkowie, pracując wspólnie, odkryli i opisali zjawisko sztucznej promieniotwórczości, za co zostali uhonorowani Nagrodą Nobla z chemii w 1935 r. Następnie sam Fryderyk w Collège de France prowadził badania nad reakcją łańcuchową oraz kontrolowaną reakcją nuklearną przy użyciu radu i ciężkiej wody. Po inwazji Niemiec na Francję udało mu się wyniki prac wywieźć do Anglii. W czasie wojny angażował się w działania ruchu oporu, zakładał we Francji komunistyczną partyzantkę. Po 1945 r. rozpoczął pracę w ośrodku badań jądrowych w Orsay, następnie powrócił do Collège de France, by w 1956 r., po śmierci żony, przejąć jej obowiązki szefa katedry fizyki na Sorbonie. W jego życiu polityka nieustannie przeplatała się z nauką – z powodu lewicowych przekonań w roku 1950 musiał odejść ze stanowiska w Orsay. Pełnił też funkcję prezydenta Światowej Rady Pokoju. Zapamiętany został jako typ naukowca, który doskonale spełnia się w pracy zespołowej – wspólne dokonania z Ireną Joliot-Curie porównywane są z tandemem, jaki tworzyli Maria Skłodowska-Curie i Piotr Curie. Za swoje zasługi otrzymał Legię Honorową.