Urodzony w 1871 r. nowozelandzki fizyk i chemik. W 1895 r. przybył do Europy. Rozpoczął pracę w słynnym Laboratorium Cavendisha w Cambridge. Tam prowadził badania nad promieniowaniem wytwarzanym przez niektóre pierwiastki chemiczne. Odkrył, że składa się ono z dwóch części posiadających ładunek elektryczny. Promienie o dodatnim ładunku nazwał promieniami alfa, te o ujemnym zaś – promieniowaniem beta. W 1908 r. otrzymał Nagrodę Nobla z chemii za udowodnienie, że źródłem promieniotwórczości jest spontaniczny rozpad atomów. Udało mu się potwierdzić eksperymentalnie istnienie jądra atomowego w słynnym eksperymencie nazwanym jego imieniem. Kilka lat spędził Rutherford na kierowaniu badaniami nad akceleratorem protonów, protoplastą słynnego dziś Zderzacza Hadronów. Ziścił też marzenie średniowiecznych alchemików, dokonując przemiany azotu w tlen. Mawiał, że nauka dzieli się na „fizykę i zbieranie znaczków”. Podczas pierwszej wojny światowej opracował metodę namierzania niemieckich łodzi podwodnych dzięki nasłuchowi. Ze swoim uczniem współpracował też przy konstruowaniu pierwszego licznika cząstek, dziś nazywanego licznikiem Geigera. Zmarł w 1937 r.