Włoski fizyk, laureat Nagrody Nobla z fizyki w 1984 r. za odkrycie wspólnie z Simonem van der Meerem bozonu W, czyli cząstek elementarnych pośredniczących w oddziaływaniach słabych podczas zderzeń. Studiował fizykę w Scuola Normale w Pizie – słynnej szkole założonej przez Napoleona. W 1958 r. wyjechał do USA, gdzie na Uniwersytecie Columbia pracował m.in. nad akceleratorami cząstek i słabymi oddziaływaniami. W 1960 r. rozpoczął pracę w CERN. W 1967 r. przeprowadził się ponownie do USA, gdzie w nowopowstałym laboratorium Fermilab pracował nad neutrinami. Niezadowolony z tamtejszych urządzeń, wrócił do CERN w 1973 r. Dzięki jego staraniom, w 1976 r. ośrodek przebudował supersynchrotron protonowy do zderzeń protonów i antyprotonów. Zderzacz rozpoczął działanie w 1981 r., a po dwóch latach zespół Rubbii (ponad stu eksperymentatorów) odkrył pierwsze cząstki bozonu W i Z. W 1989 r. został dyrektorem Laboratorium CERN. W 1993 r. odznaczono go Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej. Aktualnie Rubbia wykłada na włoskim Uniwersytecie w Pawii. Jest także członkiem Papieskiej Akademii Nauk.